Lekcja plenerowa – 2 wojna światowa

Lekcja plenerowa – II wojna światowa i Powstanie Warszawskie

Czas trwania: 2–3 godziny.

Grupy: max 60 osób.

Start: do ustalenia – dopasowuję do szkoły lub dzielnicy.

Cena: zależy od programu i trasy, ustalana indywidualnie.

Grupa docelowa: klasy 4 -7-8, liceum

O co chodzi?

Nie ma lepszej lekcji historii niż ta, którą przeżywa się na ulicy. Tu, w przestrzeni miasta, uczniowie stają dokładnie tam, gdzie 80 lat temu walczyli ich rówieśnicy. Ale nie pokazuję im tego jak w muzeum. Dostają mapy, rekwizyty, zdjęcia – i sami próbują odtworzyć przebieg wydarzeń. To działa mocniej niż jakikolwiek podręcznik.

Każda grupa reaguje inaczej. Jedni wchodzą w rolę młodych powstańców, inni próbują zrozumieć dramat ludności cywilnej. Wspólnie zadajemy pytania: co ja bym zrobił na ich miejscu?, czy walka miała sens?, jak wyglądałaby Warszawa, gdyby powstanie potoczyło się inaczej?

Gdzie idziemy?

Stare Miasto

Wąskie uliczki, kamienice odtworzone z ruin, pomnik Małego Powstańca. Tutaj łatwo sobie wyobrazić, że młodzi ludzie w naszym wieku stali z bronią w ręku. Zatrzymujemy się przy tablicach i inskrypcjach, rozmawiamy o tym, kto naprawdę walczył – i dlaczego właśnie tu.

Mokotów

Dzielnica barykad i kanałów. Uczniowie dostają plan i próbują znaleźć wejścia do kanałów, które były jedyną drogą ucieczki. Rozmawiamy o odwadze, ale też o strachu – bo kanały to nie legenda, tylko dramatyczna codzienność.

Wola

Najtrudniejsza część lekcji. Tutaj uczniowie dowiadują się, czym była „rzeź Woli”. Nie opowiadam tylko o liczbach – mówimy o ludziach, rodzinach, dzieciach. To moment ciszy i refleksji.

Ochota

Plac Narutowicza i okolice. Reduta Wawelska, z której młodzi żołnierze bronili dzielnicy. Tu ważne pytanie: jak to jest walczyć w miejscu, gdzie wcześniej chodziło się do szkoły czy mieszkało z rodziną?

Jak pracujemy?

• Rekwizyty – opaska powstańcza, fragment mapy, kopia gazety – to robi różnicę.
• Zdjęcia i zadania – uczniowie sami dopasowują zdjęcia archiwalne do dzisiejszych miejsc.
• Rozmowa, nie wykład – to oni mają mówić, ja tylko prowadzę.

Po co to robimy?

Bo historia ma być doświadczeniem, a nie suchą wiedzą. Chcę, żeby uczniowie po tym spacerze nie tylko zapamiętali daty, ale żeby zaczęli rozumieć miasto. Żeby spojrzeli na Warszawę inaczej – z szacunkiem, ale i z ciekawością.

Informacje praktyczne

• Program – ustalany wspólnie z nauczycielem. Może skupiać się bardziej na architekturze, odbudowie Warszawy albo na codzienności mieszkańców w PRL i dziś.
• Forma zajęć – interaktywne oprowadzanie z zadaniami dla uczniów (porównania, oceny przestrzeni, praca ze zdjęciami „przed i po”).
• Dostosowanie – dla młodszych dzieci trasa jest prostsza, z naciskiem na obserwację miasta i jego zmian, a nie trudne terminy architektoniczne.
• Materiały – archiwalne zdjęcia, mapy, ilustracje