Gra miejska: Ślady Pamięci w Palmirach. Historia, która mówi przez ciszę lasu

Gra miejska: „Ślady Pamięci w Palmirach”. Historia, która mówi przez ciszę lasu

Informacje praktyczne

• Czas trwania: 1,5–2 godziny (możliwość wydłużenia lub skrócenia).
• Grupy: do 30 osób, podział na drużyny 3–6-osobowe.
• Dla kogo: klasy 7–8 SP i szkoły ponadpodstawowe (13+).
• Forma: karty zadań i mapy, rekwizyty edukacyjne.
• Materiały: puzzle, szyfry, tabliczki, fotografie.
• Zakończenie: quiz podsumowujący, certyfikaty uczestnictwa, wspólne zdjęcie, minuta ciszy lub zapalenie znicza.
• Rezerwacje:
  📞 533-661-166
  📧

Las w Palmirach wygląda spokojnie – śpiew ptaków, zapach żywicy, miękka ściółka pod nogami. Ale ta cisza kryje w sobie jedną z najtrudniejszych kart polskiej historii. W czasie II wojny światowej Niemcy przeprowadzili tu masowe egzekucje Polaków – inteligencji, sportowców, polityków, nauczycieli.

Gra „Ślady Pamięci w Palmirach” to lekcja historii i refleksji w terenie. Uczniowie nie tylko poznają fakty – oni dotkną miejsca, w którym każda ścieżka, każda tablica i każdy krzyż mają coś do opowiedzenia.

Jak wygląda gra?

Uczestnicy podzieleni na drużyny wyruszają w trasę, która prowadzi przez muzeum, cmentarz i las Kampinosu. W każdym punkcie czekają zadania – nie są to jednak zwykłe quizy. To ćwiczenia, które uczą szacunku, uruchamiają wyobraźnię i skłaniają do ciszy i refleksji.

• Muzeum Palmiry – wyszukujemy postaci, cytaty i świadectwa. Każda grupa poznaje inną osobę, której los można opowiedzieć dalej.
• Cmentarz Wojenny – uczniowie szukają symboli, odczytują napisy, wybierają słowa, które najmocniej wybrzmiewają w kontekście pamięci.
• Las – miejsce egzekucji – budujemy „mapę pamięci”, rozkładamy symboliczne tabliczki i zapisujemy krótkie refleksje.
• Zadania partyzanckie – szyfrowanie meldunków, wymyślanie kryptonimów, próba spojrzenia na świat oczami konspiratorów.
• Kampinoski Park Narodowy – zadania przyrodnicze, które przypominają, że natura była tłem okupacji, a dla partyzantów także schronieniem.

Dlaczego warto?

• To historia opowiadana ciszą. W Palmirach nie ma głośnych pomników – jest cmentarz i las, które mówią więcej niż niejedna książka.
• To doświadczenie, które zostaje. Uczniowie po raz pierwszy naprawdę czują, że miejsce „pamięta” – i że to oni decydują, jak tę pamięć podtrzymać.
• To łączenie historii i przyrody. Palmiry uczą nie tylko patriotyzmu, ale też wrażliwości ekologicznej – bo ten las żyje i przypomina, że życie zawsze zwycięża nad śmiercią.

Nasze motto:

„Niektóre miejsca mówią ciszą. Nauczmy się ich słuchać.”